susuyorsun...devam et...
Bir
zamanlar seni bir uçurumun kıyısından tuttuğumu ve kurtardığımı
söylerdin. Buna karşılık, ne söyleyeceğini bilemeyen bir insanın, sol
yanı şenlenen kadın rolünü oynuyordum. Yaşadıklarından inatla ders
almaya çalışan, her şeye rağmen sevgiye olan inancını yitirmemiş,
kıyısından deli, ucundan çocuk, gözleri denize girince yeşile çalan
küçük bir kadının tatlı tesellisiydi belki de güzel sözler duymak. Seni
gerçekten de kurtardığıma inandırmıştın beni.
susuyorsun...devam et...
Her güzel başlayan aşklar gibi şendik, heyecanlıydık,
beklemedeydik..Görüşebileceğimiz zamanların ayarlamalarında, duvarlara
çentik atan mahkumlar gibiydik. Korkularını ilk yenen sen oldun, sen
akıttın dudaklarından “seni çok seviyorum” kelimelerini. Bense
yaşadıklarını ve hatalarını tekrarlamak istemeyen ama yine de konuşmak
için çıldırasıya tetik de duran telaşlı bir yürektim. Her şeye rağmen
fazla bekletmedim seni. Bir gün..beklediğim ama hiç ummadığım bir anda
sana boşaldı dudaklarım; seni seviyorum, diye...
susuyorsun...devam et...
Bedenimden önce beynimi tahrik eden bir adamın şarkısını dinliyordum.
Bu yüzden ilk karşılaşmamız, tedirgin iki insanın karşılaşması gibi
değildi. Küçük bir otel odasındaydık...her şeye rağmen, yaşadıklarına
tez, utangaç bir profil çiziyordum ama seni seviyordum. İlk defa sen
dokundun dudaklarıma..Yüreğim yerinden çıkacak gibiydi, yüreğim
yerinden çıktı, sen yerleştirdin. Küçük bir otel odasıydı, şirindi ve
belki de en güzeli pencerelerini açınca karşımızda Midilli’yi
görmemizdi. Yağmur sularının ninnisinde seviştik seninle, balıkçı
motorlarının makamında..Özlemlerimi koynunda uyuttum ve sabahın
ışıkları vururken bedenlerimize, uyurken seyrettiğim yüzünü yüzümde
unuttum.
susuyorsun...devam et...
Yazdığın kelimeleri bırak, adresime düşen yüz binlerce cümleden hiç
birine sığdıramadın beni Yazdığın her satırda bir nehir gibi aktım
bilinmezliğine. Başka bir şehirden gökyüzüne gönderdiğin sıcacık
kelimeler benim şehrimin denizine düşüyordu ve ben her harfi tek tek
çıkartırken derinlerden, parmaklarıma denizin değil yüreğinin mavisi
bulaşıyordu. Bütün şiirlerini itinayla saklıyordum ve her aşk’da olası
olan bir bitiş ertesinde kullanmak üzere, mahkeme tutanaklarına
şiirlerini şahit olarak yazdırabileceğimi biliyordum. Çünkü şiirlerin
çığlık çığlığa konuşuyorlardı ve ben senin yokluğunla şiirlerinle
dertleşiyordum.
susuyorsun...devam et...
“Bekle” kelimesiyle bitirdiğin her cümleyi virgülle uzattım ve
bekleyişlerime sığdırdım düşünü kurduğum geleceğimizi. Suskunluğu her
gün daha fazla uzatıyordun ve ben tek başıma yaşıyordum, seninle
beraber ellerinden tuttuğumuz ilişkimizi. Giderek uzaklaşıyordun, daha
çok susuyordun ve ben bilinmezlerin ortasında senin gerçekte neyin
olduğumu öğrenmeye çalışıyordum. Aylar geçiyordu, aramıyordun...Buna
karşılık ben de “iyi ki sesin var yoksa bu hasret beni öldürecek” diyen
adamın ölüm haberini bekliyor gibiydim. Her şeye rağmen bir şeylere
sığınmak ve acılarımdan kurtulmak istiyordum. Ne zaman sana ihtiyacım
olsa, “aradığınız aşk’a şu an ulaşılamıyor” diyen kadının mutlu sesi
yankılanıyordu kulaklarımda. Sen sorunlarınla uğraşıyordun, bense
sessizliğinle, sevdamla ve yalnızlığımla. Sevda, her şeye tek vücutmuş
gibi göğüs germekti. Ben bunu biliyordum, böyle seviyordum, sense
girdiğin mağaranın içinden uzattığım yardım elini bile görmüyordun.
susuyorsun...devam et...
Herkes seni soruyordu, selamını veriyordu, iletemiyordum. Hep böyle mi
çalıyordu sevdanın çanları, farklı olduğumu düşündüğün bana bile
geçmişimde bıraktığım yaralı sevdalarımı anımsatıyordun. Her şeye
rağmen hiçbir kötü sözü yakıştıramadım sana. Giderek çoğalan
kırgınlıklarımı itinayla kapatmaya çalıştım. Bir güzel sözün yeterdi
belki, bekletirdi, sesimi bile duymadın. Merak edilmeyen bir yürek kaç
zaman tutunabilir anıların güler yüzüne..? Tutundum, çırpındım düşmemek
için, uçurumun kıyısında bana uzanan elin yoktu, düştüm..
susuyorsun...devam et...
Bize ait bir çok düşü sen yaratmıştın ve sen yok ettin yine. Birer
masal kahramanıydık ve masal olarak kaldık, ilerde çocuklara anlatılmak
üzere belki de. Yaşadığım ve yaşattığım hiçbir şey için pişman değilim.
Hatta bir de teşekkürüm var sana, kendimi en güzel sevilen kadın gibi
hissettirdiğin için. Adı üstünde bir bekleyişti yaşadığım, belki bu da
bir düştü, uyandım, baktım ki yoksun, seni düşlerinde bıraktım.
susuyorsun...devam et...
Bir aşk’a kaç aşk sığar diye soruyor bir şair, ben aşkıma tek aşk
sığdırmıştım oysa, bilmeden ismimin bile unutulduğunu. Sorulması
gereken sorular tedavülden kalktı, ki zaten cevapları da sana
aitti.Sana değil, seninle bir ömrün düşünü kuran kendime yakıştıramadım
“hoşça kal” kelimesini. Ama sen, bedeni dar gelse de, almadan fikrimi,
elbisesini diktin vedanın. Bana sadece ortada kalmamak için giymek ve
gitmek düştü. Ama gitmek değil ki öfkeyle, kırgınlıklarla,
acıyla..kendi özgürlüğüm için bağışladım seni. Yine de, her şeye rağmen
merak etmiyor da değilim; içindeki hangi sen gerçekte sevdi beni..?,
hangi sen haykırdı gökyüzüne, sen bende ömürlük olmalısın diye..? ve
hangi sen bu kadar kayıtsız kalabildi yüreğini konuşturan bir kadının
yüreğine..?
susuyorsun...devam et...
susuyorsun....artık konuşma...
..pelin onay..
Anasayfa 
